เสบียงสำหรับเดินทาง

เสบียงสำหรับเดินทาง

ธรรมดาคนจะเดินทางไกลย่อมต้องเตรียมเสบียงไว้บริโภคใช้สอยระหว่างทาง อย่างสมัยก่อน ๆ โน้น การคมนาคมไม่สะดวกอย่างปัจจุบันนี้ คนจะเดินทางจากบ้านนี้ไปบ้านนั้น จากเมืองนั้นไปเมืองโน้น จำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องตระเตรียมเสบียงเตรียมข้าวปลาอาหารน้ำดื่มไว้ดื่มไว้กิน หรือเตรียมของใช้บางอย่างที่จำเป็นไว้ใช้สอยระหว่างทาง เผื่อมีเหตุจำเป็นขึ้นมา เดินทางยังไม่ถึงที่หมาย ยังพอได้อาศัยเสบียงที่ตระเตรียมไว้ได้

ปัจจุบันนี้การเดินทางสะดวกสบายยิ่งขึ้น จะไปไหนมาไหนก็รวดเร็วทันใจ ไม่จำเป็นจะต้องเตรียมข้าวปลาอาหารน้ำดื่มไปด้วยเพราะจะทำให้ต้องถือของมาก ๆ ลำบากเปล่า ๆ

แต่ก็นั่นแหละ ถึงอย่างไรเสียเราก็ต้องพกตังค์ไปด้วยอยู่ดี เผื่อจะได้ซื้อกิน ไม่พกเงินสดก็ต้องพกบัตร คงไม่มีใครปฏิเสธกระมัง ไม่ว่าจะเป็นเงินสดหรือบัตร หรือทรัพย์สินอย่างอื่นใดก็แล้วแต่ มันก็คือเสบียงนั่นเอง เพียงแต่มันเปลี่ยนสภาพไปตามยุคตามสมัยตามเทคโนโลยีที่เปลี่ยนแปลง

สรุปว่า ไม่ว่าจะเดินทางไปที่ใด จะไกลแสนไกลหรือจะใกล้แค่เอื้อม หรือแม้กระทั่งนั่งอยู่กับบ้าน สิ่งที่เราท่านท้างหลายขาดไม่ได้เลยก็คือ “เสบียง” ชีวิตนี้ขาดเสบียงไม่ได้

ที่กล่าวมาข้างต้นนั้นเป็นเพียงเสบียงในโลกนี้ เป็นสิ่งที่ต้องแสวงหามา ใช้สอย และหมดไป เมื่อหมดไปแล้วก็ต้องหามาใหม่ หรือแม้กระทั่งมันยังไม่หมดก็ต้องหามาตุนไว้อยู่ดี เผื่อว่าพรุ่งนี้ไม่มีแรงแสวงหาจะได้ดำรงชีวาด้วยเสบียงเก่าที่เตรียมไว้

เฉกเช่นเดียวกันท่านทั้งหลาย เราท่านทั้งหลายต่างก็รู้ดีอยู่แล้วว่า เมื่อเกิดมาแล้วย่อมหนีไม่พ้นความแก่ชรา ความเจ็บไข้ได้ป่วย และความตาย จะว่าไปแล้วชีวิตนี้เกิดมามีแต่การเดินทางโดยแท้

พูดให้เข้าใจง่าย ๆ คือเมื่อเกิดมาแล้วก็ต้องเดินทาง เดินทางจากปฐมวัยสู่มัชฌิมวัย จากมัชฌิมวัยสู่ปัจฉิมวัย พูดให้สั้นลงอีกก็คือเมื่อเกิดมาแล้วก็เดินทางเข้าสู่ความตาย จุดหมายปลายทางของการเกิดก็คือการตายนั่นเอง

และมันไม่ใช่แค่นั้น พอตายแล้วก็ต้องเดินทางต่ออีก คือเดินทางจากโลกนี้ไปสู่โลกหน้า หรือที่เราท่านทั้งหลายเรียกกันว่า “ปรโลก” และแน่นอนว่า เมื่อมีการเดินทางก็ต้องมีการเตรียมเสบียงสำหรับเดินทาง

เสบียงสำหรับเดินทางในโลกนี้คือข้าวปลาอาหารทรัพย์สินเงินทอง แต่เสบียงสำหรับเดินทางในโลกหน้ามีแต่บุญกุศลเท่านั้น เสบียงในโลกนี้ถ้ายังไม่มีหรือยังมีไม่พอเรายังสามารถหาให้พอก่อนค่อยเดินทางได้ หรือพอมันหมดลงเราก็สามารถแสวงหาในระหว่างทางได้

แต่เสบียงสำหรับเดินทางในโลกหน้านั้นเราต้องเตรียมไว้ให้เพียงพอตั้งแต่ยังมีชีวิตอยู่ เพราะเสบียงชนิดนี้ไม่สามารถแสวงหาระหว่างทางได้ ซื้อตั๋วรถไว้ยังยกเลิกหรือเลื่อนการเดินทางได้ แต่ถ้าตายแล้วต้องเดินทางไปปรโลกทันที ยกเลิกไม่ได้ เลื่อนก็ไม่ได้ ตายแล้วจะขอเวลาทำทานก่อนก็ไม่ได้ จะขอเวลารักษาศีลก่อนก็ไม่ได้ จะขอเวลาเจริญกรรมฐานภาวนาก่อนก็ไม่ได้ มันต่างกันตรงนี้

ก็ในเมื่อชีวิตเรามีความตายเป็นจุดหมาย มีความตายเป็นเบื้องหน้า ฉะนั้นแล้ว ตราบใดที่ยังมีลมหายใจอยู่ ตราบใดที่ยังมีเรี่ยวแรงอยู่ เราท่านทั้งหลายพึงหมั่นสร้างสมอบรมคุณงามความดีเพื่อเป็นเสบียงเตรียมไว้สำหรับการเดินทางในปรโลก

เสบียงขั้นพื้นฐานของเราก็คือเสบียงที่สำเร็จด้วยการให้ทาน อันได้แก่การบำเพ็ญทานบารมี ถัดมาคือการรักษาศีลอันได้แก่ศีล ๕ หรือศีล ๘ เป็นเบื้องต้น และเสบียงชั้นยอดคือภาวนา อันได้แก่การปฏิบัติพระกรรมฐาน ทั้งสมถกรรมฐานหรือวิปัสสนากรรมฐาน เสบียงเหล่านี้เองที่เราท่านทั้งหลายจะต้องใช้เมื่อเดินทางสู่ปรโลก

เพราะฉะนั้นแล้วท่านทั้งหลาย ไม่มีใครเกิดแล้วไม่ตาย และไม่มีใครที่ตายแล้วไม่เกิด ยกเว้นพระอรหันต์ ทางไปปรโลกนั้นมีหลายสาย หากแต่ว่าจะไปสายไหนก็ขึ้นอยู่กับว่าเสบียงที่เตรียมไว้ในชาตินี้เพียงพอสำหรับทางสายไหนนั่นเอง เมื่อรู้เช่นนี้แล้วก็จงเร่งรีบตระเตรียมเสบียงคือบุญกุศลเอาไว้ให้มาก ๆ เสบียงชนิดนี้ ยิ่งมากยิ่งดี