บทกลอนสอนใจ EP.16

บทกลอนสอนใจ EP.16

เมื่อได้คิดจะคิดได้

เมื่อได้คิด จะคิดได้ ไม่สิ้นคิด
คิดสักนิด จะเข้าใจ ไม่สับสน
แม้พลาดผิด คิดแก้ไข ไม่อับจน
เกิดเป็นคน ควรพินิจ คิดให้เป็น.

อย่าหมิ่นเงินน้อย

อย่าดูหมิ่น เงินน้อย ว่าด้อยค่า
แม้ได้มา ทีละหน่อย ค่อยสะสม
หนึ่งเป็นสอง สองเป็นสาม ตามนิยม
ย่อมสะสม เป็นเงินร้อย ค่อยเติมเต็ม.

ชนะตัวเองนั่นแหละดี

ชนะอื่น หมื่นแสน ในแดนโลก
สร้างทุกข์โศก เวรภัย ไปจนทั่ว
ชนะดี อยู่ที่ ชนะตัว
สุขถ้วนทั่ว เพราะตัว ชนะตน.

ตัวเองนี่แหละฝึกยากที่สุด

ฝึกคนอื่น อาจฝึกได้ ดั่งใจหมาย
ฝึกวัวควาย ช้างม้า น่าฉงน
ฝึกหนึ่งเดียว แสนยากล้ำ ระกำทน
คือฝึกตน ยากยิ่ง เกินสิ่งใด.

ฝึกตนแล้วจะเกิดปัญญา

ผู้ฝึกตน ดีแล้ว ย่อมแคล้วคลาด
ไม่ประมาท มัวเมา เหล่าตัณหา
ไม่ลุ่มหลง ในกิเลส เหตุมายา
มีปัญญา ส่องสว่าง นำทางใจ.

ตนเป็นที่พึ่งอันประเสริฐ

ที่พึ่งอื่น พึ่งได้ ไม่ยั่งยืน
พึ่งคนอื่น นานไป ย่อมหน่ายหนี
พึ่งตนเอง ยั่งยืนแน่ แม้นานปี
ที่พึ่งดี ที่เที่ยงแท้ มีแค่ตน.

ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว

ตนทำกรรม ใดไว้ ไม่พ้นแน่
ดีหรือแย่ ต้องรับผล ไม่พ้นได้
ทำกรรมดี ผลดีนัก หลักทั่วไป
ทำชั่วไซร้ ผลบาปกรรม จะย่ำยี.

รักตัวเอง ต้องทำแต่กรรมดี

เมื่อมีตน เป็นที่รัก สลักจิต
ทำพูดคิด ต้องตรองตริ อย่าผลีผลาม
ทำกรรมดี เน้นเน้น เว้นกรรมทราม
ให้สมความ แน่นหนัก รักตัวเอง.

รักตัวเอง ต้องเว้นกรรมชั่ว

หากรักตน ต้องนำตน ให้พ้นทุกข์
สร้างทางสุข ด้วยบุญญา สง่าศรี
เว้นบาปกรรม สร้างสม บ่มความดี
คือวิถี ผู้รู้จัก รักษาตน.

ทำบาปเองย่อมเศร้าหมองเอง

ทำบาปเอง รับผลเอง ต้องเกรงบ้าง
หลีกให้ห่าง กรรมหยาบ บาปทั้งผอง
เมื่อบาปกรรม ให้ผลมา น้ำตานอง
จะเศร้าหมอง เพราะบาปกรรม ทำให้ตรม.

เพราะมีครู

เพราะมีครู สอนให้รู้ ทางชีวิต
รู้ถูกผิด รู้วิชา รู้หน้าที่
รู้ฝึกฝน รู้ตนตัว รู้ชั่วดี
ศิษย์ได้ดี ทุกวันนี้ เพราะมีครู.

เหนื่อยแค่ไหนก็ต้องทน

เหนื่อยแค่ไหน ก็ทนเอา เราต้องสู้
ถึงจะรู้ ว่าลำบาก สักเพียงไหน
แม้ปลายทาง ที่มุ่งหวัง ยังห่างไกล
สู้ต่อไป แม้มือเปล่า เรามันจน.

เว้นบาปเสียได้ย่อมไม่เศร้าหมอง

ไม่ทำบาป ด้วยตน ทนอดกลั้น
ผลอนันต์ พ้นกรรมหยาบ บาปทั้งผอง
ย่อมสะอาด อำไพ ใจใสผ่อง
งามเรืองรอง เพราะนำตน พ้นบาปกรรม.

คนเห็นแก่ตัว สังคมรังเกียจ

คนใจเหม็น เห็นแก่ตน คนเขาเกลียด
ดุจเสนียด ต้องขจัด ปัดเป่าหนี
งานส่วนรวม เมินไกล ไม่ใยดี
คนเช่นนี้ ใครใคร ไม่ต้องการ.

บัณฑิตย่อมฝึกตน

อันบัณฑิต ย่อมฝึกตน ให้พ้นทุกข์
ไม่หลงขลุก กับกิเลส เหตุมัวหมอง
ฝึกบำเพ็ญ บุญกรรม ให้ช่ำชอง
ฝึกประคอง จิตตน พ้นอบาย.