บทกลอนสอนใจ EP.15
บทกลอนสอนใจ EP.15
โลกธรรม
อย่ามัวหลง ยึดติด ในยศศักดิ์
อย่าเสียหลัก หลงใหล ในสรรเสริญ
อย่าทะนง หลงในลาภ ให้มากเกิน
อย่ามัวเพลิน หลงในสุข จะทุกข์นาน
เมื่อมีลาภ มากล้น จนกองท่วม
จงสำรวม อย่าหลงใหล ไร้แก่นสาร
คราเสื่อมลาภ จะทุกข์ท้น จนซมซาน
ฝึกดวงมาน อย่ายึดติด ผิดหลักธรรม
เมื่อมียศ สูงส่ง อย่าหลงนัก
คนรุมรัก มากหน้า อย่าถลำ
ถึงครายศ ถดถอย จะพลอยช้ำ
จะระกำ เพราะยึดติด ผิดครรลอง
เมื่อมีคน สรรเสริญ อย่าเพลินมาก
หลงลมปาก นรชน จะหม่นหมอง
สรรเสริญเสื่อม จะชอกช้ำ น้ำตานอง
ฝึกประคอง จิตใจ ให้เป็นกลาง
เมื่อมีสุข ท่วมท้น จนล้นเอ่อ
จงอย่าเผลอ ยึดมั่น จนฝันค้าง
คราเสื่อมสุข ทุกข์ก่อกวน จะครวญคราง
ฝึกปล่อยวาง ทำใจ ให้คุ้นชิน
“ลาภ” “เสื่อมลาภ” “ยศ” “เสื่อมยศ” “นินทา” “ซ้อง”
คนทั้งผอง ต้องพบ ประสบสิ้น
“สุข” และ “ทุกข์” ทุกคน ต้องยลยิน
แปดสิ่งสิ้น คือโลกธรรม ครอบงำคน.
อย่ามัวสวดอ้อนวอน
อย่ามัวสวด อ้อนวอน อมรเจ้า
อย่ามัวเฝ้า ขอพร แล้วนอนเฉย
อย่ามัวรอ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ บันดาลเลย
อย่ามัวเอ่ย คำวอนเว้า เฝ้ารำพัน
แม้ต้องการ สิ่งใด ในแหล่งหล้า
จงไขว่คว้า ด้วยสองกร อย่านอนฝัน
จงตั้งหน้า ตั้งตา ไขว่คว้ามัน
พร้อมฝ่าฟัน อุปสรรค หากมีมา
ความสำเร็จ มีไว้ ให้คนสู้
มัวอุดอู้ หายนะ จะถามหา
อย่ามัวนั่ง หวังพึ่ง โชคชะตา
ฤทธิ์เทวา ยังต้องพ่าย ให้ความเพียร
มีสองเท้า จงยืนหยัด ถนัดถนี่
สองกรมี ใช้ควบคุม กุมบังเหียน
หนึ่งสมอง คิดก่อร่าง สร้างบทเรียน
ใช้ความเพียร นำตัวเรา เข้าเส้นชัย.
ความดีไม่มีขาย ถ้าอยากได้ต้องทำเอง
บุญกุศล ต้องทำเอา เราจึงได้
ไม่มีใคร แบ่งกันได้ ในแห่งหน
ผู้ใดทำ บำเพ็ญ ด้วยมือตน
ย่อมท่วมท้น ด้วยความดี ที่ตัวทำ
เหมือนอาหาร ตักใส่จาน ไว้พร้อมสรรพ
คนที่รับ ไปลิ้ม จึงอิ่มหนำ
คนนั่งมอง คนอื่นกิน สิ้นทุกคำ
ไม่อิ่มหนำ ด้วยคำข้าว ที่เขากิน
บุญเช่นกัน ใครสร้างสรรค์ คนนั้นได้
ไม่ทำไซร้ จะได้มา อย่าถวิล
ดูแต่เขา สร้างกุศล จนชาชิน
จะได้กิน ผลบุญนั้น อย่าฝันเลย.
ทำบุญไว้ไม่ขาดทุน
เร่งสร้างบุญ ตุนกุศล ทนก่อเกื้อ
บุญจะเอื้อ คุณช่วย อำนวยผล
ให้มีสุข ทุกสถาน ห่างพาลชน
จงสู้ทน ก่อร่าง สร้างบุญตรี
ทั้งทานศีล ภาวนา อย่าให้ขาด
คนฉลาด พึงสร้างบุญ หนุนราศี
ละสิ่งทราม ทำสิ่งชอบ กอปรกรรมดี
ใช้ชีวี ให้คุ้มค่า อย่าทิ้งบุญ.
