บทกลอนสอนใจ EP.14

บทกลอนสอนใจ EP.14

ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน

พึ่งคนอื่น พึ่งได้ ไม่จีรัง
อย่ามัวหวัง พึ่งใคร ในแห่งหน
พึ่งคนอื่น พึ่งได้ ไม่เท่าตน
บัณฑิตชน สอนไว้ ให้พึ่งตัว.

ประดับกายประดับใจ

ประดับ…เพชร พลอยทอง พรรณผ่องผุด
กาย…วิสุทธิ์ เพริศพริ้ง ยิ่งราศี
ประดับ…ศีล ธรรมงาม ตามควรดี
ใจ…โสภี ใสสะอาด ปราศมลทิน.

พอปล่อยได้ก็ปล่อยเสีย

สิ่งใดเล่า พอปล่อยได้ ให้รีบปล่อย
อย่าเฝ้าคอย เหนี่ยวรั้งไว้ ให้ใจหนัก
สิ่งใดเล่า ทำให้ใจ เหนื่อยหน่ายนัก
ต้องรู้จัก ปล่อยให้ว่าง รู้วางปลง.

สติมาปัญญาเกิด

สติมา ปัญญาเกิด ประเสริฐนัก
ย่อมมีหลัก ดีแท้ แก้ปัญหา
สติขาด พลาดพลั้ง ห่างปัญญา
ปวงปัญหา จะหลั่งรุม กลุ้มจนตาย.

ความสุขอยู่ที่ใจ

จะหาสุข ที่ไหน ในโลกหล้า
อย่าเที่ยวหา ให้ไกล ในแห่งหน
แต่ให้หา ตรงนี้ ที่ใจตน
สุขของคน ที่แท้ อยู่แค่ใจ.

ปัญญามีสติอยู่

เมื่อสติ มีมา ปัญญาเกิด
เมื่อสติ เตลิด เกิดปัญหา
งานสำเร็จ สมถวิล จินตนา
ด้วยปัญญา คู่สติ ดำริการ.

เลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกทำดีได้

สิ่งใดดี จึงทำ ย้ำให้คิด
สิ่งใดผิด อย่าลอง ให้หมองศรี
แม้เลือกเกิด ไม่ได้ ดั่งฤดี
แต่ความดี ความชั่ว ตัวเลือกเอง.

คนใจดำศีลธรรมห่าง

พาลชน คนใจดำ ศีลธรรมห่าง
ทำทุกอย่าง ตามกิเลส เหตุตัณหา
ไม่คำนึง ผลชั่วทราม จะตามมา
เมื่อถึงครา กรรมตามทัน ดันโอดครวญ.

คนดีคือยอดคน

ชนใดประกอบด้วย…..สุจริต
หมั่นฝึกกายพจน์จิต…..อดกลั้น
บ่ดื้อกระทำผิด…..ก้าวล่วงศีลธรรม
บัณฑิตกล่าวชนนั้น…..ว่าล้ำเลิศจริง.

หมั่นฝึกจิตเป็นสุจริตชน

ฝึกกายให้บ่พลั้ง…..ทำผิด
ฝึกจิตงดความคิด…..ชั่วได้
ใช้ธรรมเลิศวิจิตร…..ประกอบวาจา
สามสิ่งทรงตรัสไว้…..เรียกได้ สุจริตธรรม.

เหยียบความชั่วให้จมดิน

แม้จะมี ความชั่ว ติดตัวบ้าง
อย่าเที่ยวกร่าง เอามาใช้ ให้บัดสี
เหยียบมันไว้ ให้จม ธรณี
งัดความดี มาประกบ รบกับมัน.

การรู้ธรรมเป็นความรู้ที่ประเสริฐ

รู้อะไร ก็ไม่สู้ รู้ธรรมะ
รู้ลดละ กรรมหยาบ บาปทั้งผอง
รู้ผิดชอบ ชั่วดี ตามครรลอง
รู้ประคอง จิตตน พ้นอบาย.

ทำดีได้ดีแน่

ทำความดี เอาไว้เถิด ประเสริฐนัก
ไม่ต้องกลัว ว่าตัวจัก ไม่ได้ผล
คนทำดี ได้ดีแน่ แท้ทุกคน
ไม่ต้องกลัว ไม่ได้ยล ผลความดี

ส่วนคนใด ทำแต่ชั่ว มัวผิดพลั้ง
ก็อย่าหวัง ว่าจะปลีก หรือหลีกหนี
ผลกรรมชั่ว จะกระหน่ำ ตามย่ำยี
ทำกรรมชั่ว ได้ผลดี ไม่มีเลย.