บทกลอนสอนใจ EP.4

บทกลอนสอนใจ EP.4

อย่าวิ่งตามโลก

โลกภายนอก จะวุ่นวาย อย่างไรนั้น
อย่าดึงมัน มาใส่ใจ ให้หมองหม่น
ใช้สติ กำกับไว้ จิตใจตน
อย่าวิ่งวน ตามโลก จะโศกนาน.

อย่าเปรียบตนกับคนอื่น

อย่าเปรียบตน กับคนอื่น จะขื่นขม
อย่าเที่ยวชม คนโน้นนี้ ดีกว่าฉัน
ก็เพราะทุน บุญสร้างไว้ ไม่เท่ากัน
เหตุดังนั้น ต่างกันบ้าง ช่างปะไร.

อย่าแข่งดีกับใคร

ไม่จำเป็น ต้องเด่น เช่นใครเขา
เพียงแค่เรา ทำให้ดี เท่าที่ไหว
ไม่จำเป็น ต้องยื้อแย่ง แข่งกับใคร
เท่าที่ได้ เท่าที่มี เท่านี้พอ.

เดินทางหมื่นลี้ เริ่มที่ก้าวแรก

ระยะทาง ไกลแสน แม้นหมื่นลี้
เริ่มต้นที่ ก้าวแรก แปลกตรงไหน
ความสำเร็จ มองเห็น ตรงเส้นชัย
จะถึงได้ ก้าวที่เริ่ม คือเดิมพัน.

สุขบ้างทุกข์บ้าง อย่าซีเรียส

สุขและทุกข์ ย่อมปะปน บนโลกนี้
สุขทั้งปี จะมี แต่ที่ไหน
มีสุขบ้าง ทุกข์บ้าง ช่างปะไร
จงทำใจ ให้พร้อม ยอมรับมัน.

อยากมากก็ทุกข์มาก

ถ้า “อยาก” มาก ทุกข์ก็มาก “อยาก” พาทุกข์
อยากมีสุข ทุกข์ยิ่งหลาก “อยาก” พาเสีย
อยากไม่ทุกข์ ยิ่งทุกข์มาก “อยาก” ทำเพลีย
ไม่ “อยาก” เสีย สักอย่าง ทุกข์ห่างไกล.

กิเลสคือเหตุมัวหมอง

กิเลสหลับ ดับสนิท จิตก็นิ่ง
กิเลสวิ่ง จิตจะนิ่ง ก็ไม่ไหว
กิเลสอยู่ ก็หดหู่ ที่หทัย
กิเลสไป จิตใจ ก็เบิกบาน.

หนีกรรมไม่พ้นหรอก

หนีศัตรู คู่แค้น แสนอาฆาต
ก็ยังอาจ หนีได้ ไม่ยากเข็ญ
แต่หนีผล บาปกรรม แสนลำเค็ญ
ยังไม่เห็น ใครหนีพ้น ผลแห่งกรรม.

จงทำดีแม้ใครจะหาว่าสร้างภาพ

ทำดีไว้ แม้ใครหา ว่าสร้างภาพ
คนจิตหยาบ ไม่ซาบซึ้ง ถึงกุศล
ใครกระแนะ กระแหน ก็แค่ทน
ขี้ปากคน บาปหนา อย่าใส่ใจ.

จงรู้จักรักตัวเอง

หากรักใคร สักคน แล้วทนทุกข์
หาความสุข ไม่ได้ ดั่งใจฝัน
บอกหัวใจ ดังดังว่า อย่ารักมัน
แล้วก็หัน มารู้จัก รักตัวเอง.

จิต มีปกติไหลลงสู่ที่ต่ำ

จิตมนุษย์ เรานั้น มันเหมือนน้ำ
ไหลลงต่ำ ร่ำไป ไม่ขึ้นสูง
ต้องใช้ธรรม เป็นหลัก คอยชักจูง
จึงจะสูง ขึ้นได้ ไม่ต่ำทราม.

เกิดเป็นคน ควรสร้างบารมี

เราเกิดมาเป็นคน…..เพราะกุศลพามาเกิด
เดชบุญอันประเสริฐ…..พามาเกิดบนโลกนี้
กำเนิดเกิดมาแล้ว…..อย่าให้แคล้วลืมทำดี
ศีลทานบารมี…..คือสิ่งที่เราควรทำ

อีกหนึ่งภาวนา…..มีเวลาอย่าเพลี่ยงพล้ำ
บำเพ็ญเป็นประจำ…..ตามหลักธรรมพระสัมมา
กระทำกรรมดีไว้…..เพื่อผลใหญ่ภายภาคหน้า
บารมีที่สร้างมา…..จะนำพาถึงนิพพาน.