Category: ขัดใจ

รีบขวนขวายในความดี ห้ามจิตเสียจากความชั่ว อันธรรมดาจิตของปุถุชนคนธรรมดาอย่างเรา ๆ นั้นย่อมมีปกติซัดส่าย คือซัดส่ายไปในฝ่ายกุศลบ้าง ซัดส่ายไปในฝ่ายอกุศลบ้าง คิดเรื่องดี ๆ บ้าง คิดเรื่องชั่ว ๆ บ้าง คิดอยากจะทำบุญบ้าง คิดอยากจะทำบาปบ้าง ท่านทั้งหลายเคยหรือไม่ ที่คิดอยากจะทำความดีบางอย่าง แต่ปล่อยให้เวลาผ่านไป คิดกลับไปกลับมา สุดท้ายก็ไม่ได้ทำ...

การสั่งสมบุญทำให้เกิดความสุข การสั่งสมบุญทำให้เกิดความสุข สิ่งต่าง ๆ ทั้งหลายทั้งปวงบนโลกใบนี้เกิดขึ้นมาได้ ดำรงอยู่ได้ เป็นไปได้ และแตกสลายย่อยยับไป ล้วนแล้วแต่มีเหตุสนับสนุนและมีเหตุตัดรอน เช่นรถคันหนึ่งก่อนจะเป็นรถได้ก็ต้องมีวัสดุสำหรับสร้างรถและมีคนนำวัสดุนั้นมาสร้างเป็นรถ รถคันเดียวกันนี้จะวิ่งได้ก็ต้องมีเชื้อเพลิงมีคนขับ รถเสื่อมสภาพลงก็เพราะวัสดุที่ใช้สร้างนั้นผุผังไปตามกาล คนเราก็เหมือนกัน การที่เราเกิดมาเป็นคนได้นี่ก็เพราะบุญ บุญที่เราได้เคยสร้างสมอบรมมาตั้งแต่อดีตชาติหนุนส่งให้เราท่านทั้งหลายได้เกิดมาเป็นคนในชาตินี้ และเราท่านทั้งหลายมีชีวิตอยู่ได้ก็ด้วยบุญเก่า ถ้าตายเมื่อไหร่ก็คือหมดบุญเก่า ทีนี้ เมื่อเรารู้แล้วว่าเราเกิดเป็นคนได้ก็ด้วยบุญ แล้วชาติหน้าล่ะ...

การสั่งสมบาปทำให้เกิดทุกข์ร่ำไป “ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว” คำๆนี้เราได้ยินกันอยู่บ่อยๆนะครับ ซึ่งก็ปฏิเสธไม่ได้ เพราะมันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ถ้าทำกรรมดี ก็ได้รับผลดี ถ้าทำกรรมชั่ว ก็ย่อมได้รับผลชั่ว เป็นอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไรมา ไม่มีผิดเพี้ยน ไม่มีเปลี่ยนแปลง องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ได้ตรัสยืนยันไว้ว่า ปาปญฺเจ ปุริโส กยิรา………..น นํ กยิรา ปุนปฺปุนํน...

หากรักตัวเอง พึงรักษาตัวเองให้ดี บนโลกกลม ๆ ที่บิดเบี้ยวบ้างเล็กน้อยถึงปานกลางใบนี้ มีใครหน้าไหนบ้างที่ไม่รักตัวเอง เป็นที่น่าเชื่อเหลือเกินว่าเราท่านทั้งหลายต่างก็รักตัวเองกันทั้งนั้น หากแต่ว่า เมื่อรักตัวเองแล้ว ท่านได้รักษาตัวเองให้สมกับที่รักตัวเองนักหนาหรือเปล่า และหากท่านรักษาตัวเองอยู่แล้ว ท่านรักษาถูกวิธีแล้วหรือยัง เกี่ยวกับเรื่องนี้ องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ตรัสพระคาถาไว้บทหนึ่ง ความว่า อตฺตานญฺเจ ปิยํ ชญฺญา…….รกฺเขยฺย นํ สุรกฺขิตํติณฺณมญฺญตรํ...

สิ่งที่เกิดขึ้นได้ยากหรือทำได้ยาก 4 อย่าง การที่เราท่านทั้งหลายได้เกิดมาเป็นมนุษย์นี้ นับเป็นเรื่องที่ยากนักยากหนา เมื่อเกิดขึ้นมาแล้ว จะมีชีวิตจนเติบใหญ่หาเลี้ยงปากเลี้ยงท้องดำรงชีวิตมาจนถึงทุกวันนี้ (จนได้มาอ่านบทความนี้อยู่ในขณะนี้ ซึ่งความจริงก็ไม่เกี่ยว ^_^) ก็ยากนักยากหนา และการจะมีโอกาสได้สดับรับฟังพระสัทธรรมขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ยากนักยากหนา และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง การจะได้พบพระพุทธเจ้า (ซึ่งเราท่านทั้งหลายพลาดโอกาสนั้นไปแล้ว แต่ก็ยังมีวาสนาอยู่ ที่ได้มีโอกาสได้สดับรับฟังศึกษาเรียนรู้หลักธรรมที่พระองค์ทรงสั่งสอนไว้) ก็ยิ่งยากเข้าไปใหญ่ ดังองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ตรัสเอาไว้ว่า กิจฺโฉ...

เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร เอาน้ำที่ไม่สะอาดล้างของที่ไม่สะอาด มันจะสะอาดอะไร มีแต่จะเพิ่มความสกปรกให้มากขึ้นเป็นเท่าทวีคูณ ข้อนี้ฉันใด การแก้แค้นก็ไม่ช่วยให้เวรระงับได้ มีแต่จะเป็นการต่อเวรต่อกรรมให้ยืดยาวออกไป ฉันนั้นนั้นเหมือนกัน องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าของเราได้ตรัสไว้ว่า น หิ เวเรน เวรานิ………..สมฺมนฺตีธ กุทาจนํ.อเวเรน จ สมฺมนฺติ……เอส ธมฺโม สนนฺตโน. “ในกาลไหนๆ เวรทั้งหลายในโลกนี้...

ไม่เห็นโลงศพ ไม่หลั่งน้ำตา เราท่านทั้งหลายคงจะเคยผ่านทั้งความดีและความชั่วมาแล้วด้วยกันทั้งนั้น ส่วนอย่างแรกกับอย่างหลังอันไหนจะเยอะกว่ากันก็อีกเรื่อง เพราะระดับจิตของคนเราไม่เท่ากัน โอกาสในการทำความดีกับความชั่วของคนเราก็ไม่เท่ากัน สภาพแวดล้อมของคนเราก็ไม่เหมือนกัน เพราะฉะนั้น ความประพฤติของคนเราจึงไม่เหมือนกัน และผลของความประพฤติ (ผลกรรม) ของคนเราก็ปรากฏช้าบ้างเร็วบ้างแตกต่างกันไป ซึ่งเป็นเหตุให้หลาย ๆ คนเข้าใจผิด หนัก ๆ เข้าก็อาจถึงขั้นกลายเป็นมิจฉาทิฏฐิไปเลย คือไม่เชื่อเรื่องกรรม ไม่เชื่อเรื่องผลของกรรม...